Ο γνωστός μετά Χριστόν προφήτης ξαναχτύπησε. Ο Κύριος Ρούσσης φορώντας το προσωπείο του στεναχωρημένου «ηγέτη» δίνει «μάχη» και καταφέρνει να ξεπεράσει τον εαυτό του. Καταφέρνει να ξεπεράσει τον εαυτό του σε υποκρισία και σε λαϊκισμό.
Την ώρα που η Ελλάδα καίγεται από άκρη σε άκρη, την ώρα που η κοινωνία αποσβολωμένη και άφωνη παρακολουθεί την πύρινη λαίλαπα να καταστρέφει τα πάντα, την ώρα που έχουν φτάσει στην Ελλάδα δυνάμεις βοηθείας από δεκάδες χώρες, την ώρα που περιοχές ολόκληρες έχουν αφανιστεί και περιουσίες έχουν χαθεί, ο κύριος Ρούσσης επιλέγει να κάνει μικροπολιτική στα αποκαΐδια , παίζοντας με τον ανθρώπινο πόνο και τις πονεμένες ψυχές των συμπολιτών μας. Επιλέγει να επενδύσει πάνω στο κουφάρι της γης των Αφιδνών, θεωρώντας πως έτσι θα κερδίσει «πολιτική ζωή», μιας και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, πως πολιτικά έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό.
Είναι σαφές πως τον κύριο Ρούσση, δεν τον ενδιαφέρει ούτε ο ανθρώπινος πόνος, ούτε οι χαμένες περιουσίες, ούτε το περιβάλλον, ούτε οι μελλοντικές συνέπειές. Επιλέγει απλά, χρησιμοποιώντας την απελπισία και τον πόνο των πληγέντων, να διχάσει και να δηλητηριάσει την κοινωνία, εξυπηρετώντας με τον τρόπο αυτό τα δικά του ποταπά «πολιτικά» σχέδια ,ικανοποιώντας τον πληγωμένο «πολιτικό του εγωισμό» και την ακόρεστη «πολιτική του μεγαλομανία».
«Κουνάει λοιπόν το δάχτυλο» ο κύριος Ρούσσης και καταλογίζει ευθύνες, από την ασφάλεια του «αντιπολιτευτικού του καναπέ»-εκεί που τον έχει στείλει δια παντός ο πολίτης του Ωρωπού-γνωρίζοντας πως διαπράττει πολιτική τυμβωρυχία και πως έτσι όχι μόνο δεν βοηθά την κοινωνία, αλλά την στέλνει στα πιο «σκοτεινά» μονοπάτια που μπορεί να οδηγηθεί.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως όσοι σε τέτοιες κρίσιμες και θλιβερές ώρες επιχείρησαν να επενδύσουν στον διχασμό και στην διχοτόμηση των τοπικών κοινωνιών , κατέληξαν τελικά να εισπράξουν την χλεύη, τον αποτροπιασμό και την απομόνωση και να αποτελέσουν «μαύρα» παραδείγματα που «πλήγωσαν» ανεπανόρθωτα την ενότητα της κοινωνίας.
Τα γνωρίζει όλα αυτά ο κύριος Ρούσσης. Δεν τον ενδιαφέρουν. Αυτή την στιγμή παίζει κορώνα γράμματα την πολιτική του συνέχεια. Και μπροστά σε αυτή την προοπτική θυσιάζει και τα αυτονόητα και τα ανθρώπινα και τα εσκαμμένα.
Άραγε τι είχε κάνει ο κύριος Ρούσσης το 2017 στην φωτιά του Καλάμου; Είχε βγει και είχε ζητήσει συγνώμη για τα τυχόν λάθη και τις τυχόν παραλείψεις της δικιάς του Δημοτικής αρχής; Είχε ζητήσει πολιτικές ευθύνες και παραιτήσεις; Είχε στιγματίσει και στοχοποιήσει ανθρώπους και καταστάσεις; Είχε αναλάβει να αποζημιώσει άμεσα τους πληγέντες, είχε προχωρήσει σε άμεση αναδάσωση, είχε καθαρίσει τα ρέματα; Και τα είχε κάνει όλα αυτά με διαφανείς διαδικασίες που τις καθόρισαν διακομματικές επιτροπές;
Όχι βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν είχε κάνει ο κύριος Ρούσσης. Γιατί τότε ένοιωθε και ήταν υπεράνω όλων. Απόλυτος «μονάρχης» που δεν χρειαζόταν να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. «Φωτεινός παντογνώστης» που όλα τα έκανε τέλεια και που όλα κυλούσαν όμορφα και αγγελικά. Γιαυτό γλύτωσε ο Δήμος στο παρά ένα, την πτώση στον γκρεμό.
Η Δημοτική Αρχή ανέλαβε το ότι της αναλογούσε και απέδειξε πως από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή βρέθηκε με την πλειοψηφία των στελεχών της στην πρώτη γραμμή του ολέθρου δίνοντας επί ώρες την μάχη δίπλα στους απλούς πολίτες και τους εθελοντές. Η Δημοτική αρχή απέδειξε πως είχε κάνει όλες τις ενέργειές πρόληψης που απαιτούνταν και είχε οργανώσει όσο καλύτερα γινόταν την αντιπυρική προστασία της περιοχής. Όταν μιλάμε βέβαια για την μεγαλύτερη, καταστροφικότερη και μη προβλέψιμη φωτιά της Ιστορίας για την Αττική, λίγα μπορούν να κάνουν οι ανθρώπινες δυνάμεις.
Και επειδή όλα αυτά είναι πασιφανή και αυταπόδεικτα ο κύριος Ρούσσης αποφάσισε με εμπρηστικό και απαράδεκτο τρόπο να αντιστρέψει την πραγματικότητα και να δυναμιτίσει την κοινωνική συνοχή επενδύοντας στην λογική της καταστροφής και της αποσύνθεσης.
Άδικος κόπος. Οι πολίτες και η κοινωνία αντιλαμβάνονται και γνωρίζουν. Οι διχαστικές μικροπολιτικές τακτικές του παρελθόντος καταδικάζονται με την γέννηση τους. Οι προσπάθειές εκμετάλευσης του πόνου και της απώλειας των πολιτών γίνονται μπούμερανγκ και στρέφονται εναντίον αυτών που τις επιχειρούν. Ο κύριος Ρούσσης για άλλη μια φορά καταδικάζεται στην συνείδηση της κοινωνίας, για άλλη μια φορά κατατάσσεται σε εκείνους που δεν τολμούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα, μα μένουν προσηλωμένοι στα πάθη, τα άγχη , τις πικρίες και τις φοβίες τους. Παραμένει απομονωμένος και απελπιστικά μόνος να σηκώνει το λάβαρο του διαχωρισμού και της μη ενότητας της κοινωνίας.
Δικιά του είναι αυτή η απόφαση και ολόδικια του θα είναι η λαϊκή καταδίκη που για μια ακόμα φορά θα του αποδοθεί ακέραια και καταλυτική.
Όποιος επιλέγει να σπείρει ανέμους, θερίζει θύελλες κύριε Ρούσση. Και πολύ σύντομα για μια ακόμα φορά θα το αντιληφθείτε.
Η Συντακτική Ομάδα του Oropos Voice.
