Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας κατά φαντασία Δήμαρχος. Είχαν περάσει 14 μήνες από τότε που είχε εγκαταλείψει την καρέκλα του και όμως παρ όλες τις προσπάθειες του δεν είχε καταφέρει να απαλλαγεί από την ιδέα πως είναι ακόμα Δήμαρχος. Ενώ κυκλοφορούσε κανονικά, του είχε απομείνει μια περίεργη συνήθεια. Μόλις έβλεπε μπουλντόζα, εκσκαφέα ή πινακίδα που έλεγε πως γίνονται Δημόσια έργα, στηνόταν, «έπαιρνε πόζα» και έβγαζε φωτογραφίες πανηγυρικές, τις οποίες μάλιστα δεν τις κρατούσε μόνο για λογαριασμό του, τις δημοσίευε κιόλας στα μέσα μαζικής δικτύωσης, συνοδευόμενες με φλογερά κείμενα και με επικριτικά σχόλια , για όλους αυτούς που ενώ είχαν πάρει νόμιμα και δημοκρατικά την εξουσία του, είχαν το θράσος να λένε πως αυτοί ήταν Αρχή του τόπου και όχι εκείνος ,ο κατά φαντασία Δήμαρχος του Facebook.
Υπήρχε βέβαια και το «παρεάκι του», συνεργάτες του παλιοί που και αυτοί είχαν την ίδια ψευδαίσθηση. Θεωρούσαν και αυτοί πως κυβερνούν όπως παλιά, πως η κοινωνία τους οφείλει και πως ότι κινείται και αναπνέει πάνω στην πολιτεία, τους όφειλε ευγνωμοσύνη για όλα τα καλά που τους προσέφεραν. Εν τω μεταξύ όλοι αυτοί όταν δεχόντουσαν διάφορα σταγονίδια, από όλες τις κατευθύνσεις το προσπερνούσαν χωρίς να δίνουν καμιά απολύτως σημασία, λέγοντας χαρακτηριστικά πως προφανώς ψιχαλίζει…….
Η κατάσταση αυτή είχε πάρει την τάση να γίνει πια εμμονή. Απορούσαν όλοι μαζί γιατί άραγε ο κόσμος δεν επεμβαίνει να αποκαταστήσει αυτή την «αδικία» και επιτρέπει στον νέο Δήμαρχο να διοικεί; Γιατί η κοινωνία δεν κάνει επανάσταση να επαφέρει τον κατά φαντασία Δήμαρχο στην καρέκλα του; Να ξαναρχίσει να διοικεί με τις «αθώες» απευθείας αναθέσεις του, με την μοναδική δημοκρατική του άποψη, που είχε μόνιμο συνοδευτικό την καταληκτική του κραυγή «θα γίνει επειδή το λέω εγώ» και με τις αποφάσεις του που τις λάμβανε πάντα εν κρυπτώ , με μια ομαδούλα κλειστή και περιχαρακωμένη πίσω από κλειστές πόρτες.
Όλα αυτά τα δημοσιοποιούσε μέσω μιας πρώην «δημοφιλούς» ιστοσελίδας, που κατέληγε τελικά να διαβάζεται μεταξύ τους και να αποσπά θετικά σχόλια που μετριόταν στα δάχτυλα του ενός χεριού, μιας και ο αχάριστος λαός δεν έδειχνε να αντιλαμβάνεται πόσα καλά τους είχε προσφέρει ο κατά φαντασία Δήμαρχος του Facebook.
Το πιο δύσκολο σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι τελικά να μπορέσει να απαλλαγεί ο κατά φαντασία Δήμαρχος από αυτές τις περίεργες βασανιστικές εμμονές του. Το πιο δύσκολο είναι, όταν τελικά καταφέρει να απαλλαγεί, να μπορέσει να προσαρμοστεί σε μια πραγματικότητα δύσκολη, που δεν έχει αξιώματα, δεν έχει φανφάρες, δεν έχει φωτογραφήσεις, δεν έχει υποτακτικούς δεν έχει ετσιθελικό τρόπο επιβολής εγωιστικών απόψεων. Γιατί είναι πραγματικά επίτευγμα για τέτοιες καταστάσεις να μπορέσει ο κατά φαντασία, να «ξεπεζέψει» να αφήσει το «καλάμι» στην άκρη και να αποφασίσει να ζήσει σαν κοινός θνητός……
Αναμένοντας το «ξεπέζεμα» παρακολουθούμε τα ευθυμογραφήματα και τις ονειρεμένες υβριστικές δημοσιεύσεις των υποτακτικών, διασκεδάζοντας πραγματικά με το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η φαντασία, όταν υπάρχει έλλειψη «κινητικής ενέργειας»…….. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Έχει ακόμα πολύ δρόμο… Το έργο μόλις ξεκίνησε……
Η Συντακτική Ομάδα του Oropos Voice.
