Γράφει ο Παρατηρητής για εκείνους που όσον αφορά τους Προέδρους των δημοτικών κοινοτήτων αντιδρούν στον τρόπο δράσης τους και την συμπεριφορά τους, πως δεν αποδέχονται την λαϊκή εντολή και την απόφαση των πολιτών.
Φυσικά ξεχνά, ή μάλλον κάνει πως ξεχνά πως ο εκλογικός νόμος με τον οποίον έγιναν οι Δημοτικές εκλογές δεν έλεγε πως Πρόεδρος της κοινότητας εκλέγεται αυτός που θα πάρει την πρώτη θέση, αλλά αυτός που σε ψηφοφορία μεταξύ όλων των εκλεγμένων κοινοτικών συμβούλων θα πλειοψηφήσει.
Με αυτό το σκεπτικό ψήφισε ο λαός, γνωρίζοντας πως στην επόμενη διαδικασία που θα επακολουθήσει θα εκλεγεί ο πραγματικά πιο ικανός και ταυτόχρονα πιο δημοφιλής.
Και συνεχίζει παρακάτω λέγοντας πως η εκλογή Γιασημάκη, οφείλεται σε έναν στρεβλό εκλογικό νόμο.“Τι εννοεί άραγε ο ποιητής;”
Ξεχνά και εδώ πως αν οι εκλογές είχαν γίνει με τον προηγούμενο εκλογικό νόμο-αυτόν δηλαδή που τους επέτρεψε να διοικήσουν 5 ολόκληρα χρόνια χωρίς κανέναν έλεγχο- ο Δήμαρχος θα είχε σήμερα 25 δημοτικούς συμβούλους και αυτοί μόλις 5-6. Θα ήταν φυσικά πολύ ευκολότερο το έργο της διοίκησης του Δήμου και θα είχαν μπει τα πράγματα πολύ νωρίτερα σε τροχιά ανασύνταξης και προόδου.
Στην συνέχεια ο πρώην Δήμαρχος παίρνοντας την σκυτάλη συνεπικουρούμενος από τον ανώνυμο φίλο του -που καθημερινά συνεχίζει να σπιλώνει, να καθυβρίζει, να προσβάλει και να ασχημονεί- στα πλαίσια της ήπιας πολιτικής που αναπτύσσει, στράφηκε εναντίον πολιτών που απλά έχουν κάνει το λάθος να επιλέξουν να μην είναι μαζί του και έχουν και το θράσος να του ασκούν κριτική, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο, το πως εννοεί τις συνεργασίες αλλά και την συνεννόηση.
Πραγματικά όσο περνά ο καιρός και όσο παρακολουθεί κάποιος τα όσα κάνει ο πρώην Δήμαρχος αντιλαμβάνεται πως μάλλον έχει χάσει την μπάλα. Φωτογραφίσεις σε έργα που εκτελούνται και στην συνέχεια επιθετικές αναρτήσεις που ξεκόβουν στους πάντες πως τα έργα του ανήκουν.
Απειλές προς όλες τις κατευθύνσεις και ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Μήπως κάποιος θα πρέπει να του θυμίσει πως δεν είναι πια τίποτα;
Μήπως θα πρέπει να αντιληφθεί πως πλησιάζει η ώρα, που θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του; Τόσο τις πολιτικές όσο και τις ηθικές.
Μήπως θα πρέπει να αρχίζει να προσγειώνεται, στην ζοφερή γι’ αυτόν πραγματικότητα, και να αναθεωρήσει την άποψη πως μόνο αυτός υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, αλάνθαστος, μοναδικός, αναντικατάστατος;
Νιώθουμε απόλυτα την πίκρα και τον θυμό του κυρίου Ρούσση. Καταλαβαίνουμε πως τα είχε όλα και τα έχασε και μάλιστα εντελώς απρόσμενα γι’ αυτόν και τους συνεργάτες του που ήταν σίγουροι για την παντοτινή παντοδυναμία τους.
Αντιλαμβανόμαστε πως είναι διαφορετικό να είσαι παντού πρώτος -ετσιθελικά- και να γεννάνε για σένα και τα κοκόρια και διαφορετικό να σε συναντούν στον δρόμο δεκάδες πολίτες και να γυρίζουν το κεφάλι από την άλλη, δείχνοντας την ενόχληση και την αποστροφή τους. Του συμπαραστεκόμαστε και του ευχόμαστε γρήγορα να το ξεπεράσει, αν και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για αυτό.
Η Συντακτική Ομάδα του Oropos Voice.
