Με το Γιάννη Σταύρου γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, είναι ένας απλός άνθρωπος .
Πριν λίγες μέρες ανάρτησε στο ίντερνετ την ανεξαρτητοποίηση του δηλώνοντας την αντίθεσή του με την πολιτική της δημ.αρχής Ρούσση λέγοντας ότι: (δεν αντέχω άλλο να εξακολουθώ να στηρίζω πολιτικές που εξυπηρετούν μόνο προσωπικά συμφέροντα των λίγων αρεστών στη Διοίκηση του Δήμου).
Πίστεψα πως ήταν μια πράξη πολιτικού σθένους μετά από τριάμισι χρόνια στην διαχείριση του δήμου.
Όμως λίγες ώρες μετά και κατόπιν “ΩΡΙΜΗΣ ΣΚΕΨΗΣ” ανακάλεσε την δήλωση του και έδειξε μεταμέλεια , λέγοντας ότι στηρίζει πάλι την πολιτική της δημ. αρχής Ρούσση.
Δεν θα μιλήσω για κωλοτούμπα , αυτό είναι αυτονόητο, όμως με βασανιζει ένα ερωτημα .
Ποιος ήταν αυτός ο μηχανισμός , ποια πίεση ασκήθηκε πάνω σε έναν απλό σύμβουλο, ώστε να οδηγηθεί σε καιρό «ειρήνης και δημοκρατίας» σε «δήλωση μετανοίας»?
Ποιος κρύβεται πίσω από τον πολιτική απαξίωση ενός απλού ανθρώπου?
Το μυαλό μου όπως και το δικό σας μπορεί να φανταστεί διάφορα.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από τους δημοτικούς συμβούλους θα στενοχωρήθηκαν, γιατί η πολιτική σκοπιμότητα δεν μπορεί να σκοτώνει ηθικά ανθρώπους που ασχολούνται με τα κοινά.
Αυτές οι πρακτικές έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού μας.
Σε αυτή την πράξη η ηθική αυτουργία του Δημάρχου είναι επιβεβαιωμένη.
Λυπάμαι για τον φίλο Σταύρου, μα πιο πολύ λυπάμαι γιατί σιγά σιγά και μεθοδικά, ένας δημοκρατικός Δήμος μετατρέπεται σε Δήμο αδιαφάνειας, αυταρχικότητας, αλαζονείας , επιβολής και απάρνησης αξιών όπως η ελευθερία σκέψης και δράσης των ανθρώπων.
Όταν κανείς χρησιμοποιώντας κάθε δυνατή πίεση καταρακώνει και κατακρεουργεί την πολιτική υπόσταση ενός ανθρώπου, τότε το «αυγό του φιδιού» ήδη επωάζεται στην μικρή κοινωνία του Ωρωπού.
Είναι καθήκον μας να αντιμετωπίσουμε πολύ σοβαρά αυτά τα φαινόμενα .
