Μια φορά κι έναν καιρό ένα δάσκαλος περπατούσε με τον μαθητή του στο δάσος. Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους της ζούγκλας… …άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, αφύσικος ήχος.
Τότε, ο δάσκαλος σταματάει απότομα, γυρνάει προς την πλευρά του μαθητή του και τον ρωτάει: “Μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτός ο ήχος;”
Ο μαθητής κοντοστάθηκε και αφού αφουγκράστηκε για λίγη ώρα απάντησε “Είναι ένας τενεκές”.
Ο δάσκαλος δεν φάνηκε ικανοποιημένος από την απάντηση και ρώτησε εκ νέου: “Ναι, είναι ένας τενεκές αλλά τι τενεκές είναι;”
Ο μαθητής αφουγκράστηκε για λίγο ακόμα και ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει. Ο δάσκαλος τότε χαμογέλασε και του είπε “Είναι ένας άδειος τενεκές, γι αυτό κάνει τόσο θόρυβο”, και συνέχισε:
“Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όσο πιο άδειοι είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν και τόσο πιο πολύ μιλάνε”.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα μόνο τυχαία δεν είναι!
Πηγή: tilestwra
